Het is helemaal niet voor het eerst dat we het in deze kolommen over “Mean Mary” James mogen hebben: ze werd ooit gelanceerd als wonderkind, kon noten lezen voor ze woorden kon ontcijferen, is de dochter van Jean en William James, genereerde al meer dan 15 miljoen views op YouTube, speelde meer dan 4000 concerten, werd in de loop der jaren multi-instrumentaliste -ze bespeelt er elf verschillende-en schreef, al dan niet in samenwerking met Mam en broer Frank, meerdere boeken en nog veel meer songs bijeen. Vandaag is ze er dus met een nieuwe plaat, alles bij elkaar haar zestiende (!!) en ampele beluistering daarvan, doet bij mij één vraag rijzen: hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat deze vrouw hier zo’n nobele onbekende blijft?

Die nieuwe plaat bevat elf nieuwe songs, warvan er zeven mee gecreëerd werden door Mama Jean en vier van gitaarklanken voorzien door broer Frank. Gevolg is dat we Mary veelal op haar geliefde banjo horen -daarop is ze echt een wonderkind-, al haalt ze ook de gitaar boven, en bespeelt ze de toetsen of beroert ze percussie-instrumenten. Het resultaat van al die factoren is een intense, beschouwende en bij momenten nogal donkere plaat, boordevol knappe melodieën, prachtige teksten die voor een niet-Engelstalige als ik meerdere beluisteringen nodig hebben, en vooral: die stem. Die veelzijdige, wendbare stem, gevormd door ontzettend vaak optreden, die eigenlijk niet één, maar meerdere stemmen is. Nu eens doet ze je aan Patti Smith denken, dan weer hoor je echo’s van Marshall Chapman of Indigo Girls, nu eens zit een song in de pure old school folk-hoek, dan weer sijpelen er bluegrass-elementen door en een enkele keer loert de gothic-aanpak om de hoek. Enkele van de songtitels mogen enige richting aanwijzen: de opener heet “I Fell Into The Night”, en er is een “Rainy Day”, een “Dark Woods” -dat u kan beluisteren en bekijken via bijgaande link-, een “Cold House (by the sea)”, “Snow Falling”, “Sad November Breeze” maar net zo goed klinkt het van “April in December”…

Kortom: Mean Mary kijkt naar het leven -misschien het hare maar het zou kunnen- en schrijft liedjes over wat ze ziet en voelt. Dat klinkt misschien niet altijd even zonnig, maar het is wel behoorlijk realistisch en, mocht u door het voorgaande een beetje afgeschrikt worden: dit is hooguit een weemoedige plaat, zeker geen droevige. Mean Mary is een artieste als weinig andere, die de luisteraar veel geeft, maar tegelijk ook wel iets van hem verwacht. Ik mocht het de voorbije weken zelf ondervinden: deze plaat beluisteren geeft je een goed gevoel, wellicht omdat de songs zo duidelijk “uit het leven gegrepen” zijn. Tel daarbij die fantastische stem op en je komt ver, héél ver boven het gemiddelde uit. Mag er dan NU misschien één of andere programmator op onze nationale radio wakker worden en deze dame de draaibeurten geven, die ze verdient? Ik blijf het hopen…

(Dani Heyvaert)